Μπαλδομέρο Λίγιο, Ο λάκκος του διαβόλου
ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ
μετάφραση: Σταμάτης Πολενάκης
isbn 978-618-5551-07-0
σελίδες 152
διαστάσεις 20,5 χ 13 εκ.
κατηγορία: Ξένη Πεζογραφία
***
Σύντροφοι, το ζώο αυτό είναι η εικόνα και της δικιάς μας ζωής. Όπως αυτό, έτσι κι εμείς σωπαίνουμε υπομένοντας καρτερικά τη μοίρα μας. Κι όμως η δύναμή μας είναι τόσο μεγάλη που τίποτα πάνω σ’ αυτή τη γη δεν θα μπορούσε να της αντισταθεί. Αν όλοι οι καταπιεσμένοι, όλοι οι δεσμώτες βάδιζαν ενάντια στους καταπιεστές τους, τότε γρήγορα θα τους βάζαμε στη θέση τους όλους αυτούς που σήμερα μας πίνουν το αίμα και ρουφάνε ως και το μεδούλι από τα κόκαλά μας. Θα τους σκορπίζαμε με την πρώτη έφοδο όπως σκορπίζει ο τυφώνας ένα δεμάτι άχυρα. Είναι λίγοι, είναι ελάχιστοι κι αυτοί και το άθλιο σινάφι τους και ανίσχυροι μπροστά στον αναρίθμητο στρατό των αδελφών μας που πλημμυρίζει τη γη!
Ο Λάκκος του Διαβόλου αποτελείται από οκτώ ιστορίες με τις οποίες ο συγγραφέας μάς αφηγείται τις κακουχίες που αντιμετώπιζαν οι εργάτες του ανθρακωρυχείου της πόλης Λότα, στη Βόρεια Χιλή, εκεί όπου εργαζόταν ο πατέρας του. Ο Μπαλδομέρο Λίγιο με το σπουδαιότερο έργο του μάς μεταφέρει από πρώτο χέρι τις συνθήκες ζωής των ανθρακωρύχων. Σύμφωνα με τον Ντόναλντ Φ. Μπράουν οι ιστορίες του βιβλίου θα μπορούσαν να είναι μέρος ενός αχρονικού διαλόγου με το, αντίστοιχης θεματολογίας και προγενέστερο, Ζερμινάλ του Εμίλ Ζολά.
Ο Μπαλδομέρο Λίγιο (1867–1923) ήταν Χιλιανός διηγηματογράφος. Θεωρείται ο «πατέρας» του διηγήματος και του κοινωνικού ρεαλισμού στη χώρα του.
Ήταν γιος ανθρακωρύχου και μεγάλωσε βιώνοντας τις κακουχίες, που αντιμετώπιζαν οι εργάτες εκείνη την εποχή, από πρώτο χέρι.
Ο Μπαλδομέρο Λίγιο ήταν ανιψιός του ποιητή Εουσέμπιο Λίγιο Ρόμπλες, συγγραφέα του εθνικού ύμνου της Χιλής, και αδερφός του συγγραφέα Σάμουελ Λίγιο, κάτοχο του Εθνικού Βραβείου Λογοτεχνίας το 1947.
Όταν ενηλικιώθηκε εγκαταστάθηκε στο Σαντιάγκο και μέσα σε έξι χρόνια, το 1903, κατάφερε να γίνει γνωστός με το διήγημα «Χουάν Φαρίνια», ενώ είχε ήδη επηρεαστεί από τον θετικισμό και το λογοτεχνικό ρεύμα του νατουραλισμού, που γνώρισε μελετώντας το έργο του Εμίλ Ζολά. Τότε γράφει και το σπουδαιότερο έργο του Sub Terra (Ο λάκκος του διαβόλου).
Το 1917 συνταξιοδοτείται από τη Διοίκηση του Πανεπιστημίου της Χιλής. Νοσεί από φυματίωση και στις 10 Σεπτεμβρίου του 1923 πεθαίνει στο Σαν Μπερνάρδο.